Steeds meer gemeenten stappen over op een nieuw beleid van afval scheiden. Een prima ontwikkeling om dat wat mogelijk is te recyclen en als grondstof te hergebruiken voor nieuwe producten. Want we zijn ons allemaal bewust dat onze grondstoffen niet onuitputtelijk zijn. Door de jaren heen heeft de consument steeds meer mogelijkheden gekregen om afval te scheiden. Denk maar aan de groene container voor GFT-afval, de glas- en papierafvalbakken, droppingplaatsen voor batterijen etc. etc.
Weggooiwijzer
Het is bekend dat er met name onder consumenten veel draagvlak is voor gescheiden inzameling, maar dan wil men wel goed weten in welke bak het afval moet. Hier ligt dus duidelijk een taak bij de producent en de verpakkingsindustrie. Het kennisinstituut Duurzaam Verpakken heeft een heldere Weggooiwijzer ontwikkeld met iconen voor op de verpakkingen. Wanneer die iconen nu door de fabrikanten en de verpakkingsindustrie worden gebruikt, kan men in één oogopslag zien hoe elke verpakking moet worden weggegooid.
Een bijkomende voordeel is dat de producerende onderneming door het gebruik van de “Weggooi-iconen” laat zien hoe belangrijk zij het vindt om het milieu zo min mogelijk te belasten. Tevens dragen ze bij aan een optimaal recycleproces. Maar niet alleen bij producenten maar ook bij de landelijke en lokale overheden ligt hier nog een taak voor een optimaal recycleproces.
Afvalfonds Verpakkingen
In 1994 zijn in Europees verband richtlijnen vastgesteld voor het terugdringen van verpakkingsafval. Een regeling die kortweg inhoudt dat producenten en importeurs verantwoordelijk zijn voor de kosten van terugname, terugwinning en materiaalhergebruik van verpakkingsafval uit huishoudens nadat dit door de gemeenten is ingezameld.
In een raamovereenkomst tussen VROM, VNG en het verpakkende bedrijfsleven is overeengekomen dat er een Afvalfonds wordt opgericht, waaruit de vergoedingen aan de gemeenten worden uitgekeerd.
Dit Afvalfonds Verpakkingen geeft collectief uitvoering aan de verplichtingen die het verpakkende bedrijfsleven heeft, zoals vastgelegd in de raamovereenkomst en omvat onder meer de volgende taken:
- het inrichten en onderhouden van een afvalbeheersstructuur, die inzameling en recycling stimuleert;
- het verstrekken van vergoedingen (aan gemeenten) voor het (gescheiden) inzamelen van verpakkingsafval;
- het stimuleren van activiteiten en campagnes ter preventie van verpakkingszwerfafval;
- het opstellen van rapportages over inzameling, recycling en toepassingen van verpakkingsafval.
Voor de financiering van die taken innen zij een afvalbeheersbijdrage bij het verpakkende bedrijfsleven. De tarieven voor de afvalbeheersbijdrage zijn gebaseerd op wat het in totaal kost voor het afvalbeheer per materiaal per producent of importeur. Daarnaast stort de overheid jaarlijks ruim 100 miljoen in het Afvalfonds.
Conclusie
De meeste verpakkingen worden gebruikt voor levensmiddelen, die je koopt in supermarkten. Voor producenten van levensmiddelen maakt de hoogte van de afvalbeheersbijdrage eigenlijk niet uit. De kosten voor het extra werk voor het bijhouden van een verpakkingsadministratie en het bedrag voor de afvalbeheersbijdrage worden ‘gewoon’ doorberekend aan de consument. Daarnaast zien sommige gemeenten het nieuwe beleid van afval scheiden als een mogelijkheid om extra kosten door te berekenen aan de inwoners.
Afval scheiden? Ja, natuurlijk! Maar dan wel alstublieft met medewerking van alle partijen. Meewerken aan een duurzame economie is de verantwoordelijkheid voor iedereen. Of je nu consument of producent bent.
Bronnen: www.kidv.nl, www.afvalfondsverpakkingen.nl, www.wikipedia.nl